Αναμονή και προσπάθεια

Με “μπλακ άουτ” μοιάζει η ζωή χιλιάδων νέων ηλικιακά ανθρώπων οι οποίοι εξαιτίας της κρίσης έχουν οδηγηθεί σε έναν αέναο αγώνα αναζήτησης εργασίας, τη στιγμή που το ποσοστό της ανεργίας αυξάνεται ραγδαία, μειώνοντας σημαντικά τις πιθανότητες επαγγελματικής αποκατάστασής τους, τουλάχιστον άμεσα.

Η “Κοινή Γνώμη” μίλησε με τρεις ανθρώπους από τη Σύρο, οι οποίοι παρά τις συμπληγάδες ανάμεσα από τις οποίες έχουν κληθεί να περάσουν, δεν το βάζουν κάτω αναζητώντας τρόπους να εκπληρώσουν τους στόχους τους, φεύγοντας ακόμη και στο εξωτερικό.

Η Κωνσταντίνα, ο Γιάννης και η Κατερίνα λίγα μόλις χρόνια πριν από τη συμπλήρωση των 30 ετών και έχοντας ολοκληρώσει σπουδές στην Τριτοβάθμιας Εκπαίδευση, αναζητούν την άκρη του νήματος από το κουβάρι που λέγεται Ελλάδα, μία χώρα με υψηλά ποσοστά ανεργίας στους νέους.

“Ένα ακόμη ραντεβού... ανεργίας”

“Πριν ακόμη πάρω το πτυχίο μου έκανα κάποια ιδιαίτερα μαθήματα με σκοπό να αποκτήσω εμπειρία ως φιλόλογος. Αφού ορκίστηκα και επέστρεψα στον τόπο μου όλα ήταν πιο δύσκολα καθώς έπρεπε να κάνω νέο ξεκίνημα. Άλλωστε στο δημόσιο δεν νομίζω ότι τρέφει κανείς ελπίδες ότι θα απορροφηθεί πλέον”, επισημαίνει αρχικά η Κωνσταντίνα 26 ετών, λέγοντας πως, όταν επέστρεψε στον τόπο της μετά τις σπουδές “Αρχικά ήμουν αισιόδοξη παρά τις δυσκολίες, αφού με το πτυχίο στο χέρι ένιωθα πως όλα θα ήταν πιο εύκολα και θα έχω αβαντάζ”.

Ωστόσο, προσθέτει πως, τη θέση της αισιοδοξίας άρχισε να καταλαμβάνει σταδιακά η απαισιοδοξία, αφού όπως εξηγεί μετά από μία σειρά “απόπειρες” εύρεσης εργασίας “λες εντάξει στις δύο, στις τρεις, στις τέσσερις, στις δέκα αποτυχημένες προσπάθειες να εργασθείς στον κλάδο σου. Αλλά όταν αυτή η κατάσταση επαναλαμβάνεται εξαιτίας του υψηλού ποσοστού ανεργίας, πώς να διατηρήσεις ακμαίο το ηθικό σου; Απογοητεύεσαι” τονίζει.

Παράλληλα συμπληρώνει πως “Τότε, έρχεται η στιγμή που αποφασίζεις αναζητήσεις οποιαδήποτε εργασία ώστε να επιβιώσεις” αλλά “δυστυχώς οι νέες προσπάθειες μοιάζουν σα να κλείνεις ένα ακόμη ραντεβού με την ανεργία”, υπογραμμίζει παρακάτω, εκφράζοντας ταυτόχρονα ότι η ίδια θα επιμείνει να αναζητά τη “λύση” εντός συνόρων αφού στην ερώτηση αν θα δοκίμαζε τις αντοχές τις σε χώρα του εξωτερικού, απαντά, “Ίσως τελικά να μην έχω απογοητευθεί τόσο ώστε να θέλω να φύγω. Βέβαια το άγνωστο με φοβίζει ως ένα βαθμό, οπότε είναι κι αυτός ένας λόγος που μένω στην Ελλάδα”.

Για την Κωνσταντίνα, όπως αναφέρει χαρακτηριστικά ολοκληρώνοντας τις δηλώσεις της, “η Ελλάδα γενικότερα είναι μία χώρα που “της” έχω εμπιστοσύνη επειδή πιστεύω στον εαυτό μου και μόνο γι αυτό. Σπουδάζαμε κάποια χρόνια και αυτή τη στιγμή δεν μπορούμε να ασχοληθούμε με το επάγγελμα που μας αρέσει” σημειώνει, λέγοντας ωστόσο πως “Θα επιμείνω στον αγώνα μου. Προτεραιότητά μου είναι η σταδιοδρομία στο πεδίο μου, αλλά αναζητώ οποιαδήποτε εργασία με δεδομένο πως έρχεται στην επιφάνεια το θέμα της επιβίωσης. Είμαι σχεδόν 27 ετών, δεν μπορώ να ζητώ χρήματα από τους γονείς μου. Θέλω να εξελίσσεται η ζωή μου”.

Αεροπλάνο... για καλύτερη σταδιοδρομία

Την εμπειρία της μετανάστευσης σε χώρα του εξωτερικού προκειμένου να μπορέσει να προχωρήσει στην ειδικότητά του, μοιράζεται ο Γιάννης 28 ετών με τους αναγνώστες της εφημερίδας. “Όταν τελείωσα την Ιατρική, γνωρίζοντας την κατάσταση που επικρατεί όσον αφορά στην απόκτηση ειδικότητας στην Ελλάδα, αποφάσισα να φύγω στο εξωτερικό”, εξηγεί ο ίδιος, τονίζοντας ιδιαίτερα πως ο βασικότερος λόγος που συνηγόρησε στην απόφασή του, ήταν ότι “δεν ήθελα να χάσω χρόνο κάνοντας κάτι άλλο”. Πριν φύγει, οι σκέψεις που κυριαρχούσαν στο μυαλό του ήταν πως “στην Ελλάδα η Υγεία, η Παιδεία, η εργασία απαξιώνονται καθημερινά” κάτι που όπως εξηγεί “αποτελεί μία πραγματικότητα που με εξώθησε να φύγω νομίζοντας ότι δε θα συναντήσω πολλές δυσκολίες”.

Η πολύμηνη παραμονή του σε βόρεια χώρα της Ευρωπαϊκής Ένωσης και η εργασία του σε κλινική έως την έναρξη της ειδικότητάς του, τον οδήγησαν στο συμπέρασμα πως “στο πεδίο της εργασίας είναι καλύτερα εκεί αφού υπάρχει σεβασμός και οργάνωση”. Ωστόσο, ο Γιάννης δηλώνει πως, “η υπόλοιπη ζωή δεν ήταν όπως ανέμενα. Δυσκολευόμουν στην προσαρμογή καθώς πρόκειται για τελείως διαφορετικό τρόπο ζωής και κουλτούρας”. Μετά από την παρέλευση μηνών και λόγω του ότι δρομολογήθηκε εν τέλει η πορεία του στην Ελλάδα, αποφάσισε να επιστρέψει, έχοντας αποκομίσει μία σημαντική εμπειρία. “Είναι σοβαρή απόφαση να μεταναστεύσεις για να οικοδομήσεις την επαγγελματική πορεία σου και πρέπει να αξιολογήσεις τα υπέρ και τα κατά”, υπογραμμίζει, διευκρινίζοντας πως, “προς το παρόν αν όλα κυλήσουν ομαλά θα συνεχίσω εδώ. Αν ποτέ τεθεί θέμα επιβίωσης, θα το ξανασκεφθώ”.

Ιδιαίτερο ενδιαφέρον ωστόσο έχει και η παρατήρησή του, όσον αφορά στη θέση που θέλει “Η Ελλάδα να διώχνει τα παιδιά της”. “Στην Ελλάδα δεν έχουν δώσει κίνητρα να μείνει κάποιος. Πολύτιμο ανθρώπινο δυναμικό φεύγει. Πιστεύω ότι είναι λάθος να “κοστίζει” ένας φοιτητής της Ιατρικής για παράδειγμα 200 χιλιάδες ευρώ και να αφήνεται να ψάχνει εργασία σε άλλη χώρα. Το ζήτημα είναι ότι οι υπόλοιπες χώρες επενδύουν στο δυναμικό τους ή σε αυτό που αποκτούν, ενώ εμείς όχι”, αναφέρει, υποστηρίζοντας ότι “αν παρατηρήσει κάποιος κατανοεί τί πολιτικό έλλειμμα υπάρχει, τη στιγμή που στο οικονομικό σύστημα που ζούμε – ελεύθερη αγορά όπως λένε – οι βόρειες χώρες επωφελούνται. Κάποιοι βάζουν όρια, καθορίζουν και αρπάζουν τα οφέλη”, καταλήγει.

“Δεν υπάρχουν θέσεις εργασίας”

“Δυσκολότερο ίσως να διαμορφώνεται το πεδίο”, αναφέρει η Κατερίνα 27 ετών, “για τους ανθρώπους που δεν έχουν κάποια εφόδια παραπάνω”, όπως ένα πτυχίο. “Η αλήθεια είναι ότι σε γραφεία ή όπου έχω αναζητήσει εργασία, προτιμούν – ακόμη και για ελάχιστα χρήματα, 300 ή 400 ευρώ – κάποιον που θα έχει πτυχίο” δηλώνει χαρακτηριστικά, λέγοντας ότι “Η οικονομική κρίση, όπως αποδεικνύεται “εκτοπίζει” ευκολότερα εμάς που δεν καταφέραμε να σπουδάσουμε. Ως ένα βαθμό το αντιλαμβάνομαι καθώς προφανώς στα καθήκοντα μίας γραμματέως ανταποκρίνεται καλύτερα κάποιος που έχει γνώσεις. Όμως πλέον, αυτό που διαπιστώνω είναι πως δεν υπάρχουν κενές θέσεις” επισημαίνει.

Προσθέτει δε πως, “Η καθημερινότητα είναι δύσκολη αφού εγώ μένω με τον άντρα μου και πρέπει να αντεπεξέλθουμε με έναν μισθό στο σύνολο των εξόδων μας” εκτιμώντας πως “δεν γνωρίζω που θα οδηγηθεί η οικονομική κατάσταση της χώρας αλλά αναμφισβήτητα λειτουργεί αποτρεπτικά για τα “θέλω” μας”, επεξηγώντας τέλος πως, “Είναι δύσκολο να μπορέσω να κάνω οικογένεια με δεδομένη την ασταθή κατάσταση που επικρατεί” αφού “Αν εγώ ή ο άντρας μου δεν έχουμε σταθερό επάγγελμα και άρα εισόδημα, τότε μαθηματικά αποδεικνύεται πως δεν μπορούμε να ζήσουμε”.