Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας

Ως ημέρα τιμής, μνήμης και αγώνα για τις γυναίκες ανά την υφήλιο οφείλει να αποτιμάται η 8η Μαρτίου «Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας».

Από την πρώτη γυναικεία κινητοποίηση του 1857 των εργατριών υφαντουργίας στη Νέα Υόρκη, οι οποίες διεκδίκησαν, δεχόμενες έντονη αστυνομική βία, βελτίωση των εργασιακών τους συνθηκών, έως το 1909 που καθιερώθηκε η Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας, ο αγώνας της γυναικείας χειραφέτησης είχε ήδη βάλει τις βάσεις του.

Ο δρόμος μακρύς και γεμάτος προκατάληψη, εμπόδια, αμφισβήτηση και συνεχή αγών, έφτασε σήμερα να συναντά την απόλυτη έκπτωση της πραγματικής σημασίας της ημέρας, με την επιδερμική και ανούσια προσέγγιση που κάποιοι επέβαλλαν, μειώνοντας στην πράξη το πραγματικό νόημα της ημέρας και ακόμη χειρότερα με την αποδοχή αυτής της κατάπτωσης από μερίδα γυναικών.

Ο λόγος δίνεται από την «Κοινή Γνώμη» σε γυναίκες που κατέκτησαν τις δικές τους υψηλές θέσεις, στον χώρο της δικαιοσύνης, της διοίκησης, του Α΄ και Β΄ βαθμού αυτοδιοίκησης, του συνδικαλισμού, καταγράφοντας την σημασία της ημέρας μέσα από την δική τους οπτική. 

Η Εισαγγελέας Πρωτοδικών Σύρου, Ολυμπία Λαμπροπούλου

«Δεν χρειάζονται επετειακές ημέρες για να υπενθυμίζουν ότι η απαλλαγή της γυναίκας από τις όποιες μορφές εξάρτησης και περιορισμού προϋποθέτει αφενός σύγκρουση με την εξατομίκευση, τη μοναξιά και την παθητικότητα και αφετέρου αλλαγή στάσης ζωής μέσω της αγωνιστικότητας και της κοινωνικής αλληλεγγύης. Η τυπική ισονομία και ουσιαστική ισότητα των γυναικών απαιτεί αλλαγές στις κοινωνικές δομές, όπως καθολική παιδική μέριμνα, ίση εκπαίδευση και ιδίως οικονομική ελευθερία. Πρωτίστως όμως βαθιά συνείδηση των γυναικών ότι και οι ίδιες δεν μπορούν να διαφεύγουν των ευθυνών τους μέσω προκατασκευασμένων αξιών και πεποιθήσεων που οδηγούν αναπόδραστα στην αποδοχή του αποξενωμένου και παθητικού ρόλου καθώς η ανοχή ισοδυναμεί με (συν)ενοχή. Η γυναίκα, όχι ως «δεύτερο φύλο» αλλά ως άτομο ανεξάρτητα από το φύλο, την κοινωνική τάξη ή την ηλικία, θα πρέπει να ενθαρρύνεται να ορίζει τον εαυτό της και να αναλαμβάνει την ατομική ευθύνη που συνεπάγεται η ελευθερία αυτή. Άλλωστε οι ανατροπές που έχουν επιφέρει στα στερεότυπα η αυξανόμενη διάσπαση της πυρηνικής οικογένειας, η παγκοσμιοποίηση, το μεταναστευτικό και η οικονομική κρίση, έχουν αναδείξει ότι οι γυναίκες είναι οι πρώτες που υφίστανται τις συνέπειες των καταλυτικών αλλαγών στα κοινωνικά πρότυπα αλλά οι τελευταίες που θα εγκαταλείψουν τον αγώνα για το δικαίωμα στη ζωή και την αξιοπρέπεια. Όχι γιατί είναι πολυσχιδείς ή «από την Αφροδίτη». Απλά διότι η ενσυναίσθηση που τις ορίζει, υποδηλώνει ότι μια ζωή θα φθάνουν πολύ πιο πέρα από τον εαυτό τους προσπαθώντας να κατανοήσουν και να αποδεχθούν, ως εργαζόμενες, ως σύντροφοι, ως μητέρες, ζώντας μέχρι το τελευταίο τους κύτταρο (και όχι απλά υποδυόμενες) κάθε ρόλο που καλούνται να υπηρετήσουν. Για αυτό, δεν χρειάζονται ειδικές ημέρες. Μόνο κατανόηση και αποδοχή».

Η κοινή Διοικήτρια των διασυνδεδεμένων νοσοκομείων Γ.Ν. Σύρου «Βαρβάκειο & Πρώιο»και Γ.Ν.-Κ.Υ. Νάξου, Μαργαρίτα Μπουραντά

«Θα ξεκινήσω με μια μικρή τιμητική αναφορά στον ματωμένο Μάρτη των γυναικών.

Η 10η Μαρτίου δεν είναι ημέρα για γιορτές, λουλούδια και εξόδους γυναικοπαρεών σε διάφορα ξενυχτάδικα, είναι ημέρα μνήμης στις προγιαγιάδες μας, όπου στις 10 Μαρτίου του 1857, έλαβε χώρα η πρώτη διαμαρτυρία εργατριών στην Ν. Υόρκη, για τις άθλιες συνθήκες εργασίας στα κλωστοϋφαντουργία των Η.Π.Α. και ημέρα περισυλλογής για τις γυναίκες του παρόντος χρόνου.

Στο σημερινό κοινωνικο-εργασιασιακό περιβάλλον, στο δυτικό κόσμο και στη χώρα μας, είναι σαφές ότι οι συνθήκες είναι πια πολύ διαφορετικές από το 1857, οι γυναίκες εργάζονται, σε ασφαλέστερες συνθήκες εργασίας και καταλαμβάνουν υψηλές διοικητικές και πολιτικοκοινωνικές θέσεις.

Τα παραπάνω όμως συμβαίνουν κάτω από συνθήκες ισοτιμίας, όπως τουλάχιστον, προβλέπει το σύνταγμα της χώρας μας και οι συνθήκες τις Ε.Ε.; Οι προσπάθειες που πρέπει να καταβάλλει μια γυναίκα για να καταξιωθεί κοινωνικά και επαγγελματικά διέπονται από την αρχή της ισοτιμίας με αυτές των ανδρών;

Όμως ακόμη και όταν εξελίσσονται και καταλαμβάνουν υψηλές θέσεις, η προσπάθεια που καταβάλλουν για διατηρήσουν το κύρος τους και τον θεσμικό τους ρόλο ανέπαφο, είναι πολλαπλά ποιο έντονη από ότι του ανδρικού φύλλου και βρίσκονται συνεχώς σε επαγρύπνηση. Ένας συνήθης, σημερινός τρόπος απαξίωσης των ικανοτήτων και των δυνατοτήτων των γυναικών, είναι η ακύρωση αυτών, μέσω του σεξισμού, η προσπάθεια χρησιμοποίησης των ευαισθησιών της για χειραγώγηση της προσωπικότητας της, με στόχο συχνά τον σφετερισμό των δυνατοτήτων τους. Τα παραπάνω αποτελούν μια επώδυνη ψυχική διαδικασία που οδηγεί πολύ συχνά τον γυναικείο δυναμικό της χώρας, που υπερτερεί αριθμητικά του ανδρικού, αλλά και που υπερτερεί και μορφωτικά, με βάση στα στοιχεία της Eurostat, σε οικειοθελή αδρανοποίηση, με ότι αυτό συνεπάγεται για τον τόπου μας.

Εν κατακλείδι, το συμπέρασμα είναι ότι η μάχη κατά της ανισότητας συνεχίζεται, οι γυναίκες όσο ψηλά κι αν έχουν φτάσει πρέπει να επαγρυπνούν συνεχώς».

Η Περιφερειακή Σύμβουλος της Νησιωτικής Ανατροπής, Άννα Μαυρουδή

«Σε μια εποχή όπου ακούγονται φωνές μέσα στο ίδιο το Ευρωκοινοβούλιο περί «πιο αδύναμων λιγότερο έξυπνων και μικρότερων γυναικών, επομένως πρέπει ανταμείβονται λιγότερο», όπως αυτή του Πολωνού αντιπροσώπου πριν λίγες μόνο μέρες, δεν έχουμε ούτε δικαίωμα ούτε χρόνο για πανηγυρικούς εορτασμούς.

Η οικονομική κρίση, προϊόν συγκεκριμένων πολιτικοοικονομικών επιλογών μέσα στο νεοφιλελεύθερο καπιταλισμό, χρησιμοποιείται πολλαπλώς: Από τις πιο μαύρες σελίδες της ιστορίας, ξεπροβάλουν ιδέες, πρακτικές και αντιλήψεις, όπως η παραπάνω, τις οποίες η επίπλαστη ευμάρεια των προηγούμενων χρόνων είχε πασπαλίσει με χρυσόσκονη…Αντικείμενο τους δεν είναι μόνο οι γυναίκες αλλά οποιοσδήποτε και οτιδήποτε εμπεριέχει διεκδικήσεις ισότητας, ισονομίας, ίσης πρόσβασης στους πόρους, στην πληροφορία και άρα στη λήψη των αποφάσεων για το μέλλον μας.

Οι υψηλότεροι δείκτες ανεργίας στον γυναικείο πληθυσμό, τα διαρκώς αυξανόμενα περιστατικά ενδοοικογενειακής βίας, η αδήλωτη και αφανής εργασία των γυναικών σε οικονομικούς κλάδους που παράγουν εκατομμύρια όπως ο τουρισμός, η υπερκατανάλωση ψυχοφαρμάκων (και η λίστα μπορεί να μεγαλώνει) είναι σημάδια μιας εντεινόμενης οπισθοδρόμησης.

Σε αυτά πρέπει να απαντήσουμε ως γυναίκες, ως κοινωνία, ως άνθρωποι. Όχι μόνο σήμερα, αλλά κάθε μέρα σε όλα τα πεδία της ζωής, -πολιτικά, προσωπικά, επαγγελματικά, κοινωνικά. Είναι λοιπόν, ώρα για περισυλλογή αλλά και δράση. Αύξηση της συμμετοχής των γυναικών στα κοινά, ενδυνάμωση της αλληλεγγύης και της αλληλοκατανόησης, μηδενική ανοχή σε φαινόμενα σεξισμού και ρατσισμού.

Και αυτό είναι θέμα παιδείας, σεβασμού και πολιτισμού, όχι μόνο των γυναικών.

Υ.Γ. Αφιερωμένο εξαιρετικά στην Περιφερειακή Επιτροπή Ισότητας Νοτίου Αιγαίου και σε όλες τις Δημοτικές Επιτροπές Ισότητας- όπου και αν βρίσκονται…»

Η Αντιδήμαρχος Πολιτισμού Δήμου Σύρου-Ερμούπολης, Θωμαή Μενδρινού

«Η Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας αποτελεί ημέρα τιμής και μνήμης όλων των γυναικών που αγωνίστηκαν και συνεχίζουν να αγωνίζονται για ισότιμα δικαιώματα στην εργασία, την κοινωνία, την πολιτική. Ο συμβολισμός αυτής της ημέρας έχει χάσει το πολιτικό του υπόβαθρο, μέσα στην αλλοίωση και αμφισβήτηση πολλών αξιών της κοινωνίας μας. Η γυναίκα καλείται να διαδραματίσει πολύπλευρους και αντικρουόμενους ρόλους μέσα σε μια δύσκολη κοινωνική και πολιτική πραγματικότητα. Οφείλουμε να στηρίζουμε την παρουσία της σε κάθε πτυχή της ζωής και σε κάθε δράση, προβάλλοντας και ενισχύοντας κάθε πρωτοβουλία της. Ο καθημερινός αγώνας της αποτελεί αγώνα αξιοπρέπειας, αγώνα σεβασμού, αγώνα ελευθερίας, αγώνα ζωής».

Η συνδικαλίστρια, Πρόεδρος του Συλλόγου Εργαζομένων του Δήμου Σύρου-Ερμούπολης, Γεωργία Βαρελά

«Όταν δεν θα φαίνεται ιδιαίτερο και περίεργο να είναι γυναίκες σε πολιτικές θέσεις ή σε θέσεις διοίκησης με αυξημένη ευθύνη ή και εξουσία, όταν οι γυναίκες θα πληρώνονται το ίδιο για την ίδια εργασία με τους άντρες συναδέλφους τους, όταν δεν θα εκβιάζονται και δεν θα παρενοχλούνται στην εργασία τους λόγω του γεγονότος ότι είναι γυναίκες, τότε θα μπορέσουμε να λέμε ότι ΚΑΤΙ καταφέραμε στο χώρο των εργασιακών δικαιωμάτων. Υπάρχουν πολλά κενά ακόμα να καλυφθούν, παρότι συνεχώς με τους αγώνες υπάρχει σαφής πρόοδος. Μιλάω για τα εργασιακά λόγω της θέσης μου ως Πρόεδρος του Συλλόγου Εργαζομένων του Δήμου. Αν ανοίξουμε τα άλλα πεδία και αν τα ανοίξουμε παγκόσμια, η κατάσταση είναι συγκλονιστικά άδικη για τις γυναίκες ακόμα. Για να αλλάξει θα χρειαστούν πολλοί αγώνες, κάποιες γενιές και σίγουρα μάχιμες γυναίκες παντού. Και σε αυτό τον αγώνα για την ισότητα θέλουμε και τους άντρες μαζί μας, μην το ξεχνάμε, δεν είμαστε εχθροί. Θα δεχτούμε ένα τριαντάφυλλο αν μας το προσφέρουν, αλλά δεν θα αρκεστούμε σε αυτό».