Ένα roller coaster συναισθημάτων στην Πινακοθήκη Κυκλάδων

Από πολύ ζεστές μέχρι πολύ ψυχρές θερμοκρασίες αγγίζει η θεατρική παράσταση «Αλάσκα» της ομάδας Lorem Ipsum, η οποία έρχεται στη Σύρο για να τρελάνει το θερμόμετρο και ταυτόχρονα να «απεγκλωβίσει» επιθυμίες, συναισθήματα και όνειρα, που βρίσκονται καταχωνιασμένα σε μια «ανήλιαγη σοφίτα».

Το έργο του Γιάννη Κεντρωτά που παρουσιάστηκε την περασμένη σεζόν στον Πολυχώρο Vault στην Αθήνα -μόνιμο σπίτι της ομάδας επί σειρά ετών» ταξιδεύει στην πρωτεύουσα των Κυκλάδων, στο πλαίσιο του 6^ου Eye’s Walk Digital Festival.

Στην παράσταση, η οποία θα πραγματοποιηθεί στην Πινακοθήκη Κυκλάδων από 26 έως 28 Ιουλίου 2019, παίζουν ο Αντώνης Αντωνίου, ο Φίλιππος Λούβαρης και η Φανή Παλιούρα, η οποία μίλησε στην «Κοινή Γνώμη» τόσο για το κείμενο του Γιάννη Κεντρωτά, το οποίο χαρακτηρίζει ως ένα roller coaster συναισθημάτων, όσο και για τους καλλιτεχνικούς κώδικες, που τα μέλη της ομάδας Lorem Ipsum έχουν αναπτύξει στα δέκα χρόνια συνεργασίας τους.

Μέσα στην καρδιά του καλοκαιριού και με το θερμόμετρο να έχει συνεχώς ανοδικές τάσεις, η Αλάσκα ίσως να φαντάζει ιδανικός προορισμός για όσους αδυνατούν να διαχειριστούν την αφόρητη ζέστη. Τι κλίμα επικρατεί στη δική σας «Αλάσκα», η οποία ταξιδεύει για πρώτη φορά εκτός έδρας;

«Ναι, μετά την ολοκλήρωση της θεατρικής σεζόν του 2019 και τη συμμετοχή μας στο Bob Theater Festival  η "Αλάσκα" θα βγει για πρώτη φορά εκτός Αθήνας και τί όμορφη βόλτα θα κάνει. Λατρεύουμε όλοι την Σύρο και χαιρόμαστε πάρα πολύ που θα έρθουμε να παρουσιάσουμε ένα τόσο αγαπημένο μας έργο. Θεωρώ ότι, η «Αλάσκα», μέσα σε μια ώρα, πιάνει όλη την γκάμα ενός θερμομέτρου. Αγγίζει από πολύ ζεστές μέχρι πολύ ψυχρές θερμοκρασίες. Ο Γιάννης Κεντρωτάς (συγγραφέας-σκηνοθέτης) νομίζω, ότι έχει καταφέρει να δημιουργήσει ένα κείμενο roller coaster που σε κάθε στροφή του έρχεσαι αντιμέτωπος  με ένα καινούργιο συναίσθημα. Το κείμενο  της "Αλάσκα" όπως, όλα τα κείμενα άλλωστε του Γιάννη βασίζεται στην εναλλαγή, την συναισθηματική ανατροπή και το μαύρο χιούμορ. Αν κάποιος από τη Σύρο αδυνατεί, όπως λες κι εσύ, να διαχειριστεί την αφόρητη ζέστη και μας προτιμήσει για την ανακούφισή του, θα του πρότεινα το δεύτερο μισό του έργου. Το πρώτο μισό, μπορεί να το δει τον χειμώνα στην Αθήνα, μιας που θα το πάμε και δεύτερη χρονιά. Οι υπόλοιποι ελπίζω να καταφέρουν να δουν όλο το έργο».

Η παράστασή σας εντάσσεται στις δράσεις του «Μικρού Πολυτεχνείου» στη Σύρο, το οποίο καταπιάνεται, μεταξύ άλλων, με το θέμα του εγκλεισμού. Με ποιον τρόπο η «Αλάσκα» προσεγγίζει τη συγκεκριμένη θεματική σε μια εποχή που ο ψυχικός εγκλεισμός είναι συχνό φαινόμενο - απόρροια της κοινωνικής ασφυξίας;

«Η Φιλία Μιλιδάκη και ο Θράσος Καμινάκης με το που είδαν το έργο αμέσως μας προσκάλεσαν στο Eye's Walk Digital Festival  και τους ευχαριστούμε γι' αυτό. Είναι ωραίο στις συνεργασίες να μοιράζονται  όλοι τον ίδιο ενθουσιασμό. Με το που είδαμε τον χώρο της Πινακοθήκης, μετά από ένα μικρό scouting που κάναμε, ενθουσιαστήκαμε όλοι γιατί είναι ένας χώρος που ταιριάζει πολύ στην "Αλάσκα" μας και μπορεί να βγάλει το μέγιστο της αίσθησης που θέλουμε. Οι ψυχικές ασθένειες είναι κάτι πολύ σοβαρό που μόνο εδώ και λίγα χρόνια έχουμε αρχίσει να τα αντιμετωπίζουμε όπως τους πρέπει και όχι να τα ξεπετάμε με την ταμπέλα του "χαζού", "τρελού", "αλαφροΐσκιωτου". Όμως, δεν ξέρω γιατί πιάσαμε αυτή την κουβέντα... Μιας που στην "Αλάσκα" μιλάμε απλά για την ιστορία μιας μητέρας που περιμένει την κόρη της και φτιάχνει την σοφίτα για να την υποδεχτεί. Και αυτό είναι το μόνο που μπορώ να πω χωρίς να  υπάρξουν επώδυνες σωματικές συνέπειες από τους υπόλοιπους "Lorem Ipsum"».

Το κλειστοφοβικό πλαίσιο της ιστορίας σας αποτελεί καθρέφτη του διαχρονικού λαβυρίνθου μέσα στο οποίο ο άνθρωπος, πασχίζει εγκλωβισμένος και αβοήθητος να φτάσει στην έξοδο, στο φως;

«Σε παρακαλώ, σταματά να με ρωτάς τέτοια πράγματα, σου λέω βάζεις σε κίνδυνο την σωματική μου ακεραιότητα. Το πρόβλημα, όπως σε όλα τα έργα του Γιάννη, είναι ότι το κείμενό του δεν μας αφήνει κανένα περιθώριο να δώσουμε την οποιαδήποτε πληροφορία. Έχει τόσες ανατροπές από την αρχή μέχρι το τέλος που οτιδήποτε κι αν πούμε μπορεί πραγματικά να το χαλάσει. Έτσι, συνήθως με την υπόλοιπη ομάδα καταλήγουμε σε τέτοιες ερωτήσεις  να χαζολογάμε με άσχετες ιστορίες από την πορεία τον "Lorem ipsum" μέχρι να αποπροσανατολίσουμε εντελώς τον δημοσιογράφο και να πάει στην επόμενη ερώτηση. Τώρα που είμαι μόνη μου, δεν ξέρω.. σε  έχω αποπροσανατολίσει καθόλου;»

Ποιο είναι το κοινό χαρακτηριστικό που ενώνει τους τρεις χαρακτήρες του έργου του Γιάννη Κεντρωτά και τι σημαίνει η «Αλάσκα» για τον κάθε ένα ξεχωριστά;

«Τους δυο χαρακτήρες του έργου, τον πατέρα, που ενσαρκώνει ο Αντώνης Αντωνίου και την μάνα, που ενσαρκώνω εγώ, τους ενώνει η επιθυμία να δουν την κόρη τους μετά από πολύκαιρη απουσία. Εκεί υπάρχει και ένας μάστορας, ο Φίλιππος Λούβαρης, που φτιάχνει την σοφίτα που θα υποδεχτούμε την κόρη μας και η μόνη του επιθυμία είναι να τελειώνει με τις δουλειές, να πληρωθεί και να φύγει. Οπότε καμία ταύτιση ως χαρακτήρες, όπως καταλαβαίνεις. Από την άλλη όμως ως ηθοποιοί, πιστεύω ότι και οι τρείς μας πρώτη φορά φέτος δυσκολευτήκαμε τόσο με αυτό το έργο. Ενώ είμαστε ομάδα και πλέον έχουμε αναπτύξει κώδικες που κάνει συνήθως την καλλιτεχνική ζωή μας πολύ πιο εύκολη, φέτος ήταν λίγο διαφορετικά. Γιατί ενώ συνήθως τα κείμενα του Γιάννη παλαντζάρουν μεταξύ μαύρου χιούμορ και καφρίλας φέτος για πρώτη φορά μπήκε μέσα στο κείμενο μια πρωτόγνωρη ευαισθησία, που σου ομολογώ εμένα με σόκαρε στην πρώτη ανάγνωση. Ενώ λατρεύω τα κείμενά του, τολμώντας να πω ότι τα βρίσκω στο όριο του κωμικά μεγαλοφυΐες, δεν πίστευα ότι θα μπορούσε να γράψει κάτι τόσο γλυκό και ευαίσθητο. Είναι ένα πολύ δύσκολο έργο, που πρέπει να παιχτεί έτσι ώστε να φαντάζει κάτι πολύ καθημερινό και απλό. Δύσκολες συνθήκες που πρέπει να λιώσουν τόσο ώστε να είναι σαν βόλτα στο σούπερ μάρκετ. Νομίζω ότι κάπως το καταφέραμε και είμαστε πολύ κοντά σε αυτό που μας ζήτησε, αλλά ειλικρινά ήθελε πολλή δουλειά και πολύ εσωτερικό σκάψιμο. Και όπως λέει και ο αγαπητός Αντώνης Αντωνίου: "Μερικές φορές σκέφτομαι ότι τα κείμενα τα Γιάννη, δεν μας αξίζουν..."».

Πάνω σε ποια θεματική γραμμή βαδίζουν οι «Lorem Ipsum» από την αρχή της δημιουργίας τους μέχρι και σήμερα και ποια η φιλοσοφία της ομάδας σας;

«Οι "Lorem ipsum"  όπως και κάθε τί που σέβεται τον εαυτό του είναι κάτι που αλλάζει. Εξελίσσεται. Κειμενικά, ερμηνευτικά, ακόμα και το κοινό αλλάζει. Ξεκίνησαν πριν 10 χρόνια με πολύ χιούμορ, καφρίλα και πιο κείμενα-φάρσες. Αργότερα τα κείμενα άρχισαν να αποκτούν πιο μεστή μορφή και να γίνονται πιο ολοκληρωμένα έργα. Ώσπου  το 2016 ήρθε ο "Τόρνος" όπου τους γνώρισα και εγώ, ενθουσιάστηκα και κάπως έτσι ενωθήκαμε. Μετά το 2017-2018 ήρθε ο «Γιοσίρου Γιαμαγκούσι», ένα έργο που λατρεύω. Ο ορισμός της μαύρης κωμωδίας και τώρα η απόλυτη φυσική συνέπεια, κατά την άποψή μου, η "Αλάσκα". Αν υπάρχει μια θεματική γραμμή, αυτή πιστεύω είναι το μαύρο χιούμορ. Μερικές φορές νομίζω ότι, οι "Lorem ipsum" φτιάχνουμε έργα μόνο και μόνο για να τα βλέπουμε εμείς  οι ίδιοι. Γιατί, πώς να το πω, είμαστε και 4 λίγο ιδιόρρυθμοι καλλιτεχνικά. Και κάπως καταλήγει να υπάρχει πολύς κόσμος εκεί έξω που τελικά συμμερίζεται και ψάχνει γι’ αυτό το είδος θεάτρου. Που πάντα με κάνει να χαμογελάω και να αισθάνομαι λιγότερο μόνη. Άλλωστε εδώ πρέπει να πω ότι, μας έχουν αναφέρει ως το cream della cream του ελληνικού "μαγικού ρεαλισμού".... είπε και χάθηκε στις σκέψεις της».

Οι παραστάσεις της ομάδας κατέχουν κάθε χρόνο μόνιμη θέση στο πρόγραμμα του Πολυχώρου Vault. Ωστόσο, υπάρχουν σχέδια για περισσότερες συνεργασίες, αλλά και εξορμήσεις εκτός Αθήνας;

«Ναι, είμαστε πολύ πιστοί στο "Vault". Νομίζω πως, το θεωρούμε όλοι κάπως σπίτι μας πια. Εγώ σκέφτομαι να πάω και τις παντόφλες μου σιγά σιγά. Ο Δημήτρης Καρατζιάς και ο Μάνος Αντωνιάδης που το έχουν, όπως και όσοι εργάζονται εκεί είναι πια οικογένεια. Τους ξέρουμε, μας ξέρουν και κάπως έχουμε βρει τις ισορροπίες μας. Είναι όμορφη η εμπιστοσύνη. Σου δίνει την βάση για να πετάξεις μετά ελεύθερα. Εγώ λατρεύω και τις μικρές σκηνές που μπορεί ο θεατής να σε βλέπει αλλά και εσύ να τον βλέπεις. Οι εξορμήσεις είναι λίγο δύσκολες, γιατί όπως σου είπα οι χώροι που ψάχνουμε είναι πολύ συγκεκριμένοι, αλλά πάντα είμαστε σε αναζήτηση. Σίγουρα σε παγκόσμια πρώτη σου λέω ότι από Οκτώβρη θα πάμε την "Αλάσκα" και δεύτερη χρονιά και επίσης εγώ solo, ξεκινάω συνεργασία με το θέατρο Faust σε ένα έργο του Σταμάτη Πακάκη. Ωραίος μηνας!».