Είχα τ’ όνειρό μου, το ποδήλατό μου

Είμαι φιτ. Το ξέρετε, σας το έχω πει πολλές φορές και έχω επιμείνει σε αυτό μέχρι να σας πείσω και να πειστώ κι εγώ.

Εντάξει, να μην το παινευτώ, αλλά εγώ τον αθλητισμό τον έχω στο αίμα μου. Στις φλέβες μου δεν κυλάει αίμα, κυλάει Powerade.

Άκουσα κι εγώ, ότι έφτιαξαν ποδηλατόδρομο εδώ, λόγω της ανάπλασης και χάρηκα τόσο, μα τόσο, πολύ!

Ε, λέω κι εγώ! Δεν μπορεί! Τόσοι φιτ εδώ στο νησί, να μην έχουμε έναν ποδηλατόδρομο να εξασκούμε το αγαπημένο μας χόμπι!

Μόλις παραδόθηκε στην κυκλοφορία το κομμάτι των 100 περίπου μέτρων που εδώ και 3 μήνες ετοιμάζεται με περισσή όρεξη, δουλειά και χάρη, έβαλα τα γάντια μου, τις επιγονατίδες μου, τα περιβραχιόνια, την ειδική ενδυμασία, το κράνος μου πάνω απ’ όλα (αυτό το αεροδυναμικό, για να αναπτύσσω τη βέλτιστη δυνατή ταχύτητα, μη μου κόβει τσάμπα km/h η αντίσταση του αέρα, κρίμα είναι), πήρα το ποδήλατο παραμάσχαλα και πήγα να ποδηλατάρω σαν μια μικρή κυρία.

Βέβαια, δεν ξεκίνησα από τον καινούριο, διότι, πρέπει να τιμούμε και την παράδοση! Να μην ξεχνάμε από πού ξεκινήσαμε. Και ο αρχικός ποδηλατόδρομος, βρίσκεται στα Λαζαρέτα, επάνω στο πεζοδρόμιο, δίπλα από το πρώην κατάστημα του Κωτσόβολου.

Βάζω το ποδήλατο στην εκκίνηση του ειδικά διαμορφωμένου δρόμου (ή πεζοδρομίου, δεν έχω καταλάβει καλά), μετά το ντουβαράκι και σκάω την πρώτη ορθοπεταλιά. Μετά τη δεύτερη. Μετά την τρ… Έπεσα πάνω στο δέντρο, που εκτείνεται σε όλο το πλάτος του ποδηλατόδρομου των Λαζαρέτων. Σηκώθηκα, σκούπισα το πρόσωπό μου, έστρωσα κράνος και προστατευτικά και ξαναπάτησα γερά πάνω στα πετάλια. Πρώτη ορθοπεταλιά, μετά τη μετωπική με το δέντρο. Τέλος ποδηλατόδρομου.

Έπειτα, κουβαλώντας το ποδήλατο και τις τέλειες αναμνήσεις μου από τη μικρή, αλλά περιεκτική βόλτα μου στον Α’ ποδηλατόδρομο, κατευθύνθηκα προς το λιμάνι. Φτάνοντας στην Πυροσβεστική, το βλέμμα μου περιπλανήθηκε γύρω από τους κώνους και τις ασπροκόκκινες ταινίες, που μετά από το πολυαναμενόμενο κόψιμό τους, χόρευαν στο ρυθμό που επέβαλε το ελαφρύ βοριαδάκι, με φόντο το βαθυκόκκινο ουρανό της Ερμούπολης το σούρουπο.

«Αυτό είναι», είπα από μέσα μου. «Αυτό περίμενα όλη μου τη ζωή». Ανέβηκα στο ποδήλατο, στο έβγα της στροφής, εκεί που από το πουθενά, ξάφνου, εμφανίζεται ο ποδηλατόδρομος (και εκεί που είναι πολύ πιθανόν να σε πάρει παραμάζωμα κανένα αυτοκίνητο, αλλά άλλο αυτό).

Μόλις έσφιξα τους ιμάντες από τα προστατευτικά, τα χέρια μου αγκάλιασαν με δύναμη και αποφασιστικότητα τις λαβές του τιμονιού και το πόδι μου πάτησε πάνω στο πετάλι. Σήκωσα το βλέμμα μου.

Ώπα, ώπα, ώπα. Τι έγινε ρε παιδιά; Ποδηλατόδρομο περίμενα, πάρκινγκ βρήκα. Έβγαλα το φυλλάδιο που μου είχαν μοιράσει τις προηγούμενες μέρες, έψαξα αγωνιωδώς έναν-έναν τους ειδικά διαμορφωμένους χώρους στάθμευσης και κοιτούσα να βρω πού λέει για πάρκινγκ στο λιμάνι. Δεν έλεγε. Θα το έβαλαν αργότερα, σκέφτηκα. Άλλωστε, ούτε διαγράμμιση έχει, αλλά δεν έχει στρωθεί και η τελευταία στρώση πίσσας. Γιατί άραγε..;

Όμως, εδώ δεν ήρθα για να παρκάρω. Ήρθα για να μαρσάρω. Παίρνω το ποδήλατο και φεύγω για το αδύνατο. Κυριολεκτικά, αδύνατο. Μέχρι να κάνω μια-δυο στροφές το πετάλι, είχα φτάσει στο τέρμα του ειδικού δρόμου.

Ρωτώντας έναν περαστικό, αν ξέρει πού είναι ή πού θα γίνει ο ποδηλατόδρομος της αντίθετης κατεύθυνσης, μου έδειξε με το δάχτυλο το μπετουδάκι, που κοβόταν μπροστά στο στέγαστρο των επιβατών, όπου ακουμπούσε η ρόδα του ποδηλάτου μου και λακωνικά είπε: «Είναι διπλής».

Ακόμη υπό την επήρεια του αρχικού σοκ, κατέβηκα από το ποδήλατο, το σήκωσα, το γύρισα, ξανανέβηκα και σχεδόν σαν υπνωτισμένη έκανα δυο τρεις πεταλιές μέχρι να φτάσω ξανά στην εκκίνηση, όπου έλαβε τέλος και η δεύτερη μικρή, αλλά περιεκτική, βόλτα μου με το ποδήλατο στους δρόμους της Σύρου.

Ας είναι όμως. Έγινε μια αρχή. Και πριν είχε γίνει μια αρχή, με τον ποδηλατόδρομο στα Λαζαρέτα. Μια αρχή που δεν είχε ποτέ συνέχεια. Αλλά αυτή δεν πιάνεται. Τώρα είναι μια νέα αρχή. Κάθε αρχή και δύσκολη. Ελπίζω αυτή η αρχή να μη μείνει πάλι στην αρχή. Να υπάρξει μια συνέχεια, να οδηγήσει κάπου, όπου οι ποδηλάτες να μην κινδυνεύουν βγαίνοντας από τον ποδηλατόδρομο να βρεθούν να κρατιούνται από υαλοκαθαριστήρες σε κανένα παρμπρίζ και το ποδήλατο κόμπος στην άκρη. Ή να κοπανήσουν σε κάποιο δέντρο. Να υπάρξει μία απόσταση, βρε αδερφέ, μεγαλύτερη από αυτή του κουζίνα – σαλόνι, σαλόνι – κουζίνα, τέλος πάντων.

Σε διαφορετική περίπτωση, όμως, μην είστε αχάριστα πλάσματα! Θα έχουμε έναν ακόμη ποδηλατόδρομο, έστω και για μικρές βόλτες! Δεν είναι και για χόρταση! Χαλαρά…!!