Με σκλάβωσε ο “μουτζούρης” σου

Κάτι... Εσύ δεν πήρες κάτι; Κάτι σου λέω ντε. Μην εκφράζεις παράπονα και μην είσαι τόσο επίμονος, εριστικός αλλά και αγνώμων. Όταν σου δίνουν κάτι... εσύ θα πρέπει να το παίρνεις χωρίς να μιλάς! Δεν έχει σημασία αν τελικά η Μιχαλού χρωστά σε εσένα και όχι εσύ της Μιχαλούς, αλλά τέλος πάντων, όταν σου δίνουν κάτι, εσύ θα πρέπει να το δέχεσαι με ευχαρίστηση και να φλερτάρεις με τη γνωστή – τοις πάσι – φράση, τουμπεκί ψιλοκομμένο!

Ομολογώ βέβαια πως η δική σου αγνωμοσύνη μπορεί να μου προκάλεσε πολλαπλά εγκεφαλικά επεισόδια, αφού εκφράσθηκε σε δημόσια θέα με περίσσια δόση θρασύτητας, - άλλωστε ποιος είσαι εσύ για να διεκδικείς τα αυτονόητα και τα δικαιώματά σου, πόσο μάλλον τα δεδουλευμένα σου -, όμως θα πρέπει να γνωρίζεις ότι εσύ δεν έκλεψες την παράσταση. Πρωταγωνιστής ήταν ο πραγματικός... μουτζούρης!

Δε φτάνει που πήρες κάτι και το παραδέχτηκες, είπες συγκεκριμένα “πήρα κάτι”, είχες το θράσος να ζητήσεις περισσότερα, ενώ ταυτόχρονα, επιθυμούσες να παρουσιαστείς ως θύμα της υπόθεσης.

Όχι καλέ μου! Εσύ που εκπροσωπείς πολλούς άλλους, δε θα πρέπει να μιλάς! Πόσο μάλλον να διεκδικείς πρωταγωνιστικό ρόλο στο θρίλερ που παρακολουθεί τα τελευταία χρόνια η τοπική κοινωνία. Το γνωστό λαϊκό άσμα, “μη βροντοχτυπάς τις χάντρες, η δουλειά κάνει τους άντρες”, δεν το έχεις ακούσει; Ή μήπως το σύνθημα, “Νόμος είναι το δίκιο του εργάτη;”... μπορεί να σε επαναφέρει στην τάξη;

Είναι γνωστό πως στη σημερινή κοινωνία οι αξίες έχουν χάσει την ουσία και το νόημά τους. Ως εκ τούτου και η λέξη εντιμότητα υποθέτω ότι σε εσένα που πεινάς, χρωστάς και μετά βίας επιβιώνεις, δεν είναι ικανή να ψιθυρίσει κάτι...

Ποιος είσαι εσύ λοιπόν και πώς τολμάς να εμφανίζεσαι απέναντι από έναν πραγματικό... μουτζούρη ετούτης της ζωής; Να παρουσιάζεσαι μπροστά του αλλά και να τον κοιτάζεις στα μάτια; Μία είναι η ερώτηση που σου απευθύνει εύλογα κάποιος. Πες μας απλά, πώς τολμάς;

Σε έπεισαν ότι το άσπρο είναι μαύρο και το αντίστροφο κι εσύ πασχίζεις να ζητήσεις όσα σου χρωστούν, αλλά παράλληλα, παίρνεις ψίχουλα και τόσα χρόνια δε μιλάς. Σε έπεισαν και για το ότι εσύ εν τέλει, μπορείς να σκέφτεσαι - αν σε καθησυχάζει - ότι είσαι αφεντικό... Κατάφεραν να σου μεταγγίσουν στη σκέψη, ότι μία τσέπη υπάρχει και είναι ίδια για όλους. Κοινό(;) ταμείο, κοινή(;) ζωή.

Σε έπεισαν φίλε μου, δυστυχώς, ότι μουτζούρης στον κόσμο μας, σήμερα, τώρα, αυτή τη στιγμή που μιλάμε, θα πρέπει να ξέρεις πως είναι ο άνθρωπος που μόνο τα χέρια του δεν έχει λερώσει... Δεν έχει ιδρώσει ούτε για ένα ευρώ, δίνει τις εντολές του και λαμβάνει τις αποφάσεις του χωρίς να συνυπολογίσει τον ανθρώπινο μόχθο, τις πραγματικές αγωνίες, κοιτάζει τους εργαζομένους του με ύφος πολλών καρδιναλίων κι ενίοτε – όταν συναντήσει μεγαλύτερα εμπόδια απ΄ όσα υπολόγιζε – εξερχόμενος από το γραφείο του, εκστομίζει λόγια συμπόνιας και παρηγοριάς για τα δεινά που μαζί βιώνετε (άλλωστε είπαμε, κοινό ταμείο, κοινή ζωή).

Μουτζούρης καλέ μου, ναι, κατάφεραν και σε έπεισαν, είναι κι εκείνος που μετά βίας και παρακαλώντας μαζεύει δέκα ψοροδεκάρες και αναγκάζεται να έχει ζημία ώστε να σου δώσει... κάτι, την ίδια στιγμή που σου χρωστά ζωές!

Αυτή την ύπουλη και βρώμικη τακτική, εσύ με την ανοχή και τη στάση σου τα τελευταία χρόνια, κατάφερες να την παγιώσεις και κατά κάποιο τρόπο να τη νομιμοποιήσεις. Εσύ άνθρωπέ μου, ναι εσύ! Από εκεί που σου χρωστούσαν σου πήραν και το βόδι! Σου έδωσαν όμως κάτι... σε έμαθαν καλούς τρόπους, σου δίδαξαν την ανοχή και την υπέρμετρη υπομονή. Σε νουθετούν ακόμη και σήμερα, πώς να εξαθλιώνεσαι και να υποκύπτεις σε εκβιασμούς!

Σε έπεισαν για το μόχθο του “μουτζούρη” αφεντικού σου κι εσύ ως θλιβερός μουτζούρης αυτής της εποχής, γονάτισες!

Κι αφού εσύ γονάτισες, εγώ μάλλον περισσεύω κι έχω ένα μόνο να πω...

Με σκλάβωσαν οι αθώες και καλές προθέσεις του μουτζούρη σου! Υποθέτω ξανά σε έπεισαν...