Μετά βίας δημότες

Καιρό τώρα να βασανίζει – ιδιαιτέρως έντονα - το νου αυτή η σκέψη... Και πώς να αλλάξει ο κόσμος αν η πλειοψηφία των ανθρώπων ταμπουρώνεται στους τέσσερις τοίχους, ατενίζει... το μέλλον με “όπλο” της, την κοντόφθαλμη λογική και περιορίζεται στα στενά σύνορα του κάθε μικρού τόπου, ακόμη κι αν αυτά πλέον έχουν ανοίξει μία για πάντα ξεβράζοντας ανθρώπινες ψυχές στις ακτές του!

Τι κι αν κυριολεκτικά βρισκόμαστε – ναι, ακόμη κι εμείς οι πολιτισμένοι... ετούτου του κόσμου – σε εμπόλεμη κατάσταση, υποδεχόμενοι καθημερινά τα “απόνερα” των τραγικών κι αιματηρών γεγονότων που συγκλονίζουν και καταστρέφουν τις ζωές συνανθρώπων μας, ως φαίνεται, αυτό το πλέον σκληρό πρόσωπο της ιστορίας, δεν μας εξελίσσει ως έλλογα όντα, αντίθετα μάλιστα, μας ωθεί στο να γινόμαστε ίδιοι με το “τέρας” ή ακόμη χειρότερα, μας οδηγεί στην παράλυση της σκέψης και στην απώλεια της κοινής λογικής.

Και το ερώτημα εκεί, να επιμένει... και να βασανίζει με τον πιο επιτακτικό τόνο τη σκέψη μου: Και πώς θα αλλάξει ο κόσμος αν παρά τις εικόνες ξεριζωμένων ζωών, νεκρών παιδιών, τρομοκρατικών χτυπημάτων (οπλισμένων από τα κέρδη μερικών πολιτισμένων...) αλλά και τις εικόνες μίας πλήρως αποδιοργανωμένης χώρας, εμείς εξακολουθούμε να θεωρούμε τον εαυτό μας και τον μικρό μας τόπο και τα όποια προβλήματά του, ως τα μείζονα ζητήματα ολόκληρου του κόσμου;

Και δυστυχώς αυτό το ενοχλητικό ερώτημα παραμένει στην πρώτη γραμμή, μα και όσο περνά ο καιρός, μαζί με αυτό, η απάντηση μέσα από τους γνωστούς στίχους του Γκάτσου “Καληνύχτα Κεμάλ, τούτος ο κόσμος δε θα αλλάξει ποτέ...” μοιάζει να προδικάζει ένα χειρότερο και δυσοίωνο μέλλον.

Συγχωρείστε μου τον απαισιόδοξο τόνο, κόντρα ακόμη και στην ίδια μου την ιδιοσυγκρασία, αλλά η ανώμαλη “προσγείωση” στην πραγματικότητα μετά και το προχθεσινό τρομοκρατικό χτύπημα ακριβώς στην “καρδιά” του λεγόμενου δυτικού πολιτισμού..., με έχει αφοπλίσει και μου έχει στερήσει κάθε υπόνοια χαμόγελου αναφορικά με ετούτο τον κόσμο που ζούμε και το μέλλον του!

Κι αυτό, επειδή, αν υπάρχει κάτι που με τρομοκρατεί περισσότερο από οτιδήποτε άλλο, είναι μόνον το μοντέλο ενός μουδιασμένου ανθρώπου που παρατηρώ γύρω μου να πολλαπλασιάζεται επικίνδυνα... Ένα μοντέλο απολιτίκ ανθρώπου που δεν προβληματίζεται, δεν θέλει να σκέφτεται, αδιαφορεί, δεν ψελλίζει έστω μία φράση ανησυχίας, αλλά ούτε καν υποψιάζεται..., παρά μόνον αρκείται και περιορίζεται αυστηρά στη διαδικασία αναγωγής του ελάχιστου, στο μέγιστο!

Δεν είναι δυνατόν να απειλούνται ευθέως ή καλύτερα να γκρεμίζονται καθημερινά ο πολιτισμός, ο ανθρωπισμός, οι δημοκρατικές αξίες αλλά και να εκφασίζονται μεθοδικά ολόκληρες κοινωνίες και ως μέλη ενός μικρού τόπου, εμείς, να καταπιανόμαστε μόνον με τα καθημερινά μας, τα οποία και μετά βίας καταφέρνουμε να διευθετήσουμε και αν...

Δεν είναι δυνατόν η ανθρώπινη ζωή να έχει μηδενική αξία στις ημέρες μας κι εμείς, να εγκλωβιζόμαστε στο αν θα πεζοδρομήσουμε τριάντα μέτρα δρόμου για να μετατραπεί ένα τμήμα του κέντρου σε αφετηρία ταξί για την άμβλυνση του κυκλοφοριακού ζητήματος.

Είναι παράλογο να θεωρητικολογούμε περί προόδου και ανάπτυξης, όταν ως άνθρωποι καταφέρνουμε(;) με αυξημένη δυσκολία να είμαστε(;) χρήσιμοι πρωτίστως ως δημότες. Είναι παράκρουση ως κάτοικοι ενός μικρού τόπου με ιστορία και πολιτισμό, να περιαυτολογούμε για ένα ντροπιαστικό παρόν και άρα, ένα τουλάχιστον μετέωρο μέλλον, την ίδια στιγμή που αποτελούμε τμήμα μίας χώρας που παραπαίει και παρά τα τεράστια προβλήματα που έχει συσσωρεύσει, δεν έχει καταφέρει να βρει έναν σοβαρό πολιτικό βηματισμό.

Το μέρος ανήκει στο σύνολο και αν αυτό δεν προσπαθήσει, ίσως τίποτα να μην αλλάξει...

Όλα τα παραπάνω μην τα εκλάβετε ως κριτική προς τρίτους, αλλά ως προσωπικό προβληματισμό της γράφουσας, που αν μη τί άλλο, εναγωνίως ψάχνει απαντήσεις στο ένα και μοναδικό ερώτημα που έχει στοιχειώσει τη σκέψη αυτήν την περίοδο: Πώς επιτέλους θα αλλάξει ετούτος ο κόσμος, αν ως άνθρωποι αδυνατούμε να είμαστε αποτελεσματικοί ως δημότες, πόσο μάλλον να γίνουμε χρήσιμοι και παραγωγικοί ως πολίτες;