Για τον ταχυδρόμο της ψυχής μας, τον κύριο Ανάργυρο...

Τότε που ζούσαμε, τις τρυφερές και μακρινές δεκαετίες του ’60 και του ’70 υπήρχε ένα φασαριόζικο μοτοσακό που όργωνε κάθε πρωϊ τα χωριά της Σύρου όλες τις εποχές του χρόνου, με αέρα, συννεφιά, λιακάδα..

Στο τιμόνι του, ζωσμένος μια μεγάλη δερμάτινη τσάντα, ο ταχυδρομικός διανομέας με το κασκέτο, τα γυαλιά ηλίου και το μόνιμο χαμόγελο του κάτω από το μουστακάκι του.

‘Εφερνε στη πόρτα μας χαρές, λύπες,αγωνίες, όνειρα ανεκπλήρωτα ή όνειρα που θα γίνονταν πραγματικότητα, όλα στριμωγμένα σ’ ένα φάκελο ή το πολύ-πολύ σε ένα δέμα.

«Χρωμάτιζε» τις στιγμές που μας δόθηκαν να ζήσουμε, τις έκανε τρισδιάστατες και τις μεταμόρφωνε σε προσδοκίες και αναμνήσεις.

Ήταν ο κύριος Ανάργυρος, ο ταχυδρόμος μας.

Πάνε μερικές μέρες που ο κύριος Ανάργυρος κάθησε ξανά στο τιμόνι του μοτοσακού του, ζώστηκε τη ταχυδρομική τσάντα του και αναχώρησε χαμογελαστός για μια εξαιρετικά μακρινή διαδρομή μάλλον χωρίς επιστροφή, με την υπόσχεση όμως ότι θα παραδώσει τα γράμματα άνευ καθυστέρησης όπως άλλωστε το συνήθιζε.

Σαν αντίδωρο για τις μοναδικές στιγμές που μου χάρισε του εύχομαι από καρδιάς «καλό ταξίδι»!

Πέγκυ Στεργίου

Επισκοπειό Σύρος