Ισχυρή Κυβέρνηση

 «Ο Έλληνας θέλει βούρδουλα». «Αυτό που χρειαζόμαστε είναι ισχυρή κυβέρνηση». Αυτές είναι κάποιες από τις εδραιωμένες πεποιθήσεις στο νου πολλών συμπολιτών μας. Εκφράζουν την ίδια περίπου ιδέα. Ας τις συζητήσουμε; Tι εννοούμε λέγοντας ισχυρή κυβέρνηση;Μήπως οδηγεί σε δικτατορία; Θέλομε τον Παπαδόπουλο και τον Ιωαννίδη και την εθνική τραγωδία της Κύπρου, αναγκαστική συνέπεια της δικτατορίας τους; «Έ, όχι και τον Παπαδόπουλο!» κάποιοι ίσως θα κλονισθούν λιγάκι. Τότε, μήπως θέλομε μια δικτατορία με κοινοβουλευτικό μανδύα; Αυτή τη στιγμή ακούονται έντονες αποδοκιμαστικές φωνές του τύπου «έχομε μια αριστερή δικτατορία!». Ούτε η δεξιά λοιπόν ούτε η αριστερή δικτατορία φαίνεται να μας ικανοποιεί. Μήπως όμως έχουν κάποιο δίκιο; Το έχουν παρατηρήσει πολλοί, πολλές φορές. Από τα 56% των πολιτών που ψήφισαν στις τελευταίες εκλογές, το πρώτο κόμμα, που σήμερα κυβερνά, πήρε περίπου 35%. Δηλαδή, μας κυβερνά το 19% περίπου των ψηφοφόρων με κάτι παραπάνω από 150βουλευτές. Δεν είναι λοιπόν πραγματικά αυτή μια δικτατορία; Όσο για το «αριστερή»,θέλει κι αυτό συζήτηση. Μας κυβερνά μια ενότητα ενός ακροδεξιού κόμματος μαζί με ένα αυτοαποκαλούμενο αριστερό. Και η πολιτική που εφαρμόζει αυτή η κυβέρνηση είναι η πιο δεξιά που έχει ισχύσει ποτέ στην Ελλάδα: Αθρόες αποκρατικοποιήσεις, μειώσεις μισθών και συντάξεων, αύξηση φορολογίας, περικοπές σεεργατικά δικαιώματα, δαπάνες υγείαςκαι πρόνοιας, με άλλα λόγια εφαρμογή της γενικής πολιτικής της σημερινής ΕΕ: αποσύνθεση του κοινωνικού κράτους.

Έχομε όμως «ισχυρή» κυβέρνηση, τόσο που να τη θεωρούμε δικτατορική; Η ισχύς της κυβέρνησης εξασφαλίζεται με ποικίλους τρόπους. Ένας είναι η στρέβλωση της λαϊκής βούλησης, με εκλογικό νόμο που συμφέρει το εκάστοτε κόμμα που τον διαμορφώνει, δίνοντας κατάλληλα «μπόνους» στο πρώτο κόμμα. Έτσι που 19% των πολιτών να διαθέτουν επαρκή πλειοψηφία στη βουλή. Ο άλλος τρόπος είναι η ασυλία των υπουργών και των βουλευτών. Διαδοχικά Συντάγματα μετά τη μεταπολίτευση όλο και αύξαναν τη δύναμη των κομμάτων περιορίζοντας την ισχύ της Δικαιοσύνης. Τόσο ισχυρή κυβέρνηση και βουλευτέςπου δεν ελέγχονται ούτε από τη Δικαιοσύνη (που κι αυτή πια χωλαίνει). Στην αρχή δόθηκε ισχύς στα κόμματα, για να μειωθεί η πιθανότητα να επαναλάβουν το έγκλημά τους στρατιωτικοί, αφαιρώντας τους εξουσίες. Στη συνέχεια αφαιρώντας εξουσία από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, που έχει γίνει διακοσμητικό πρόσωπο, και από το λαό, με τα ποικίλα μεταλλασσόμενα κατά το δοκούν συστήματα «ενισχυμένης» αναλογικής. Τελικά, το σύστημα της «Προεδρευόμενης Κοινοβουλευτικής Δημοκρατίας» που έχομε οδηγεί, θεωρούν πολλοί, σε μια δεξιά ή αριστερή δικτατορία με κοινοβουλευτικό μανδύα. Αυτή είναι η «ισχυρή» κυβέρνηση που έχομε. Αυτήν θέλομε;

Γιατί χρειαζόμαστε όμως «ισχυρή κυβέρνηση»; Είναι απλό. Κάθε φορά που μια καλοπροαίρετη κυβέρνηση είναι υποχρεωμένη να πάρει κάποια μέτρα αναγκαία για το κράτος, αλλά αντιλαϊκού χαρακτήρα, αν στηρίζεται σε ελάχιστους βουλευτές παραπάνω από 50% της βουλής, κινδυνεύει να καταψηφισθεί. Επομένως είναι αναγκασμένηνα αναπτύξει μια «πελατειακή σχέση» με τους βουλευτές. Αλλά και κάθε βουλευτής, για να εκλεγεί, πρέπει να αγοράσει την ψήφο των ψηφοφόρων του, πρέπει να κάνει τα ρουσφέτια που απαιτούν. Άλλη μια, στη σειρά, «πελατειακή σχέση». Να εφαρμόσουμε λοιπόν την «άδολη» απλή αναλογική χωρίς μπόνους; Θα αποδυναμώσει ασφαλώς την κυβέρνηση, ενώ θα κατανείμει την εξουσία ανάλογα με τη δύναμη των κομμάτων. Όχι όμως ανάλογα με τη δύναμη του λαού.

Υπάρχει άραγε ιδανική λύση; Ασφαλώς όχι! Υπάρχει μόνον η λιγότερο κακή λύση. Κι αυτή είναι βέβαια η Δημοκρατία. Εξ ορισμού στη Δημοκρατία η βούληση του 50%+1 των πολιτών, δηλαδή εκείνων που θα πληρώσουν τα λάθη μιας συλλογικής απόφασης, αποτελούν τη βούληση του συνόλου. Μήπως όμως αυτό αποτελεί ένα είδος δικτατορίας του 50%+1 πάνω στο 50%-1; Μήπως οδηγεί αυτό σε μια «Λαϊκή Δημοκρατία», που, όταν υπήρχε, ομολογούσεότι ήταν πραγματικά μια μονοκομματική δικτατορία, η «Δικτατορία του Προλεταριάτου»; Κάθε άλλο. Αρκεί να υπάρχουν κάποιες Συνταγματικές περιοριστικές εγγυήσεις, που στηρίζονται στο ίδιο το Σύνταγμα που εγγυάται την ισχύ της πλειοψηφίας. Υπάρχουν ποικίλες λύσεις.

Μια βουλή που εκλέγεται με κλήρωση, αντί με εκλογή, των βουλευτών είναι δοκιμασμένη λύση από τους προγόνους μας. Επιτυγχάνει μεγιστοποίηση της λαϊκής κυριαρχίας. Εξασφαλίζει τη μεγαλύτερη δυνατή ταύτιση της δημογραφίας της με εκείνη των πολιτών (κατανομή περίπου ίδια στη Βουλή και στο κράτος κατά φύλο, ηλικία, επάγγελμα, μόρφωση κλπ), ενισχύοντας έτσι την ισοπολιτεία. Μεγιστοποιεί επομένως αξιόπιστα την έκφραση της λαϊκής βούλησης στη Βουλή, οπότε δεν εκφράζεται στους δρόμους. Ελαχιστοποιεί τις δαπάνες για την εκλογική διαδικασία, έτσι που της επιτρέπεται να ανανεώνεται συχνά (π.χ. κατά το 1/3 κάθε χρόνο), ελαχιστοποιώντας έτσι τις ανεξέλεγκτες πολιτικές κρίσεις. Ελαχιστοποιεί το πελατειακό κράτος. Μη αναγκασμένη να υπόκειται σε πιέσεις για να δίνει μισθούς σε εργαζομένους που δεν εργάζονται ούτε επιδοτήσεις σε επενδυτές που δεν επενδύουν, υφίσταται μικρότερες δημαγωγικές πιέσεις· ωστόσο, οι κληρούμενοι βουλευτές, ενδέχεται να είναι κατά μέσον όρο λιγότερο μορφωμένοι από τους εκλεγόμενους, και επομένως με μικρότερες δυνατότητες να κατανοούν τις μελλοντικές συνέπειες της ψήφου τους. Το τελευταίο, καθώς και ο κίνδυνος της εκτροπής του συστήματος σε «δικτατορία με δημοκρατική αμφίεση» μπορεί να ελέγχεται δραστικά με την ύπαρξη μιας Γερουσίας. Μια γερουσία που εκφράζει μεν τη βούληση του λαού, αλλά όχι μόνο στην τρέχουσα στιγμή, αλλά και σε ένα μακροχρόνιο διάστημα. Αυτή η προδιαγραφή εκπληρώνεται κατά το δυνατόν, αν τα μέλη της Γερουσίας ούτε εκλέγονται ούτε κληρώνονται, αλλά επιλέγονται exofficio, ως διατελέσαντες στο παρελθόν υπεύθυνοι των τριών εξουσιών: πρώην πρωθυπουργοί, πρόεδροι βουλής, πρόεδροι ανώτατων δικαστηρίων, πρόεδροι δημοκρατίας. Η Γερουσία είναι υπεύθυνη για τα δικαιώματα των μειοψηφιών, ανεξάρτητα από καταγωγή, θρησκεία, φύλο, ηλικία, ιδεολογία, περιουσία κλπ.

Με βάση τα παραπάνω, η βουλή εκλέγει την κυβέρνηση μεταξύ των κατά τη γνώμη της «αρίστων», μπορεί να της εκχωρεί σημαντικές δικαιοδοσίες κατά τις ανάγκες, αλλά εγκρίνει τις αποφάσεις της και ελέγχει την υλοποίησή τους. Η Γερουσία ελέγχει τη μη καταπάτηση των δικαιωμάτων του 50%-1. Και ο πρόεδρος της Δημοκρατίας, συντονίζει το σύστημα, υπογράφοντας απαραιτήτως αποφάσεις της βουλής, της κυβέρνησης, της Γερουσίας, διορίζοντας τους προέδρους των Ανώτατων Δικαστηρίων, με κατάλληλες εισηγήσεις από τα αρμόδια όργανα, και όντας ο αρχηγός των ενόπλων δυνάμεων. Με τόσες εξουσίες, γνήσιος αρχηγός κράτους, οφείλει να εκλέγεται άμεσα από το λαό, (ο μόνος εκλεγόμενος) με αρκετά μακρόχρονη θητεία, αλλά με περιορισμένη δυνατότητα επανεκλογής, για να μην οδηγηθεί σε τυραννία. Ένα δείγμα Συντάγματος, με τις προδιαγραφές που αναφέρθηκαν (που βέβαια χρειάζεται καλό ρετουσάρισμα από ειδήμονες), μπορεί να βρεθεί στην ιστοσελίδα https//dimitrissideris.wordpress.com.