Το Στίγμα των Συντακτών

Ο αθλητικός τουρισμός θεωρείται σύγχρονο φαινόμενο σε αντίφαση με τη διαχρονικά στενή σχέση μεταξύ αθλητισμού και τουρισμού. Ο λόγος είναι ότι μόλις τα τελευταία χρόνια άρχισε να αντιμετωπίζεται ως αυτόφωτο κομμάτι της τουριστικής και της αθλητικής βιομηχανίας αλλά και να αποκτά ακαδημαϊκή...

Η συγκεκριμένη σκέψη, δε μου προκαλεί εφησυχασμό, αλλά ούτε και ανησυχία. Δε με αφήνει αδιάφορη αλλά δεν αδημονώ να μάθω και τη συνέχεια. Ίσως γιατί δεν πιστεύω σε κάποια άμεση αλλαγή, αφού “όλα τριγύρω αλλάζουνε κι όλα τα ίδια μένουν”.

Θα στοχεύσουμε πάλι για άλλα, με επιμονή στα ίδια,...

Η ιστορία των απλήρωτων εργαζομένων δεν είναι τωρινή. Η μάστιγα, διότι περί μάστιγας πρόκειται, είναι σύνηθες φαινόμενο των τελευταίων 7 χρόνων, μόνο που τώρα έχει πάρει τεράστιες διαστάσεις.

Χιλιάδες είναι οι περιπτώσεις εργαζομένων που βρίσκονται εγκλωβισμένοι σε αυτή την κατάσταση....

Αποτελούσατε πια έναν καθημερινό εφιάλτη.

“Όπα όπα όπα. Θα σου πω εγώ. Έλα, έλα, έλα, έλα. Όοοοπα. Καλά είναι. Κόψε όλο το τιμόνι δεξιά και βγαίνεις”.

Ερμούπολη 18 Ιανουαρίου, 19 Ιανουαρίου, 20 Ιανουαρίου... μέχρι και σήμερα. Κάθε πρωί να επαναλαμβάνεται το ίδιο σκηνικό. Εσείς να...

“Τα χρόνια που μεγάλωνες για μένα
να ξέρεις πως σου τα `χω φυλαγμένα.
Και τέλειωσα με άριστα
αλλά δεν έχω ευχάριστα,
όλα στον κόσμο είναι γραμμένα.

Μαμά, πεινάω
μαμά, φοβάμαι
μαμά, γερνάω, μαμά”.

Στίχος από το γνωστό τραγούδι της Λίνας...

Δεν είναι ταξίδι, ούτε κάποια ιδιαίτερη γιορτή. Δεν είναι οικογενειακό τραπέζι, ούτε κάποιο ευτράπελο που συνάντησα στο δρόμο. Δεν είναι ένας διαπληκτισμός αγνώστων που “κοσμεί” κάποιο από τα πεζοδρόμια της πόλης και έχω “στήσει” αυτί, αλλά ήταν... η πρόσφατη συνεδρίαση του δημοτικού συμβουλίου...

Με εκνευρίζουν εκείνες οι στιγμές που το μυαλό κάνει παύση, κάτι σα delete δηλαδή και δε μπορείς να θυμηθείς διάφορα πράγματα.

Αυτό έπαθα την περασμένη Παρασκευή το βράδυ, όταν μέσω του site της “Κοινής Γνώμης”, διάβασα το θέμα της συναδέλφου, Άννας -Τερέζας Δαλμυρά, για τη νέα σημαία του...

Αρνήθηκα να ακούσω για άλλη μία φορά αυτά που έλεγες και “ρίχτηκα” με τα μούτρα στο πιάτο μου. Προσπάθησα να ξεγελάσω τον εαυτό μου σκεπτόμενη πως μάλλον δε θα άκουσα καλά όσα φώναξες αφού στο χώρο ακουγόταν δυνατά ένα ρεμπέτικο τραγούδι της Σωτηρίας Μπέλου. Εσύ επανέλαβες ξανά αυτήν την πρόταση...

“Δάσκαλοι μου, έχετε υποχρέωση απέναντι σ' όλους τους μαθητές ΝΑ ΜΗΝ ΚΑΝΕΤΕ ΟΥΤΕ ΒΗΜΑ ΠΙΣΩ. Αν υποχωρήσετε στον δίκαιο αγώνα σας, τότε πραγματικά θα έχετε παίξει με το μέλλον μου και θα το χετε υποθηκεύσει. Λέγομαι Κωνσταντίνος Μανίκας και είμαι μαθητής της πρώτης Λυκείου, στο 10 Λύκειο...